De zandstort

Herinneringen aan onze kindertijd zijn soms moeilijk in een exacte tijd te plaatsen. Een tijdvenster heb je ongeveer wel, maar of je destijds nu 10 of 12 jaar was dat weet je niet meer. Als je bedenkt dat je je pas van jezelf bewust word op ongeveer 4 jarige leeftijd, bestrijkt een tijdvenster van 2 jaar toch al een kwart van je leven op die leeftijd.

   Van ingrijpende gebeurtenissen in ons leven als, sterfdata van familie en geliefden, staat de datum en soms zelf het uur in ons geheugen gegrift. Ongeveer hetzelfde geld voor grote sportpresentaties van een Nationaal voetbalteam of Club, en wie weet er nu niet wat hij deed en waar hij was op 11 september 2001, toen 2 Boeings de Twin Towers invlogen?
Moeilijker wordt het met herinneringen uit onze jeugd, je ziet beelden in je hoofd van waar je was en soms met wie, maar weet niet meer preciés hoe oud je was, je weet alleen dat je nog een kind was.

   Ik weet niet waarom maar aan mij dringt zich regelmatig de herinnering op aan een plek waar ik en m’n vriendjes, zeg maar jongens uit m’n buurt, als kinderen regelmatig speelden. Het moet geweest zijn op een leeftijd waarop de meesten van ons het spelen van: cowboytje, Batman en Robin en Thunderbirds al ontgroeid waren.

   Die plek, eigenlijk bestaande uit twee afzonderlijke plekken, lag op een groot braakliggend terrein aan weerszijden van het Ringvaartaquaduct, waar Rijksweg 4 — de huidige A4, die daar nog steeds loopt — onderdoor gaat, aan de Ringvaartzijde van de toenmalige gemeente Alkemade. Dat terrein werd door onze ouders “de zandstort” genoemd en wie waren wij om dat te veranderen? Dat werd dus de naam van de plek waar we graag naar toe gingen om onze avonturen te beleven. Het was het gebied waar na de bouw van het ringvaart aquaduct en aanleg van rijksweg 4 kennelijk een enorme hoeveelheid zand was overgebleven.    

   Het lag daar niet als een egale zandlaag – dat zou saai zijn – maar heel ongelijkmatig. Er was begroeiing ontstaan, voornamelijk in de vorm van gras, en er hadden zich diverse heuvels, plassen en een kleine zandvlakte gevormd. Die plassen noemden we “het moeras”. We legden er een dam doorheen, met God weet wat voor materiaal. Hier en daar lag kennelijk ook nog wat sloophout van funderingsbekistingen van het aquaduct; misschien sleepten wij er zelf van alles heen of was een eerdere generatie er al actief geweest. Het aquaduct was immers al in 1961 klaar, en ik spreek over de periode rond 1970, toen ik negen tot elf jaar oud was. We bouwden er ook een hut, al groeven we eigenlijk gewoon een groot gat in een van de heuvels. Daar legden we een paar planken en een oude huisdeur overheen en hoopten dat het ging regenen, want dan konden we schuilen in “onze hut.”

PS
De bedoeling is om een uitgebreider verhaal over de zandstort te schrijven, want er is nog zoveel over te vertellen..